გართულებები
თუ გამონაყარი ურტიკარიულია, მკურნალობა უნდა შეწყდეს.
ასეთ შემთხვევებში მგძნობელობის ანალიზის საფუძველზე უნდა მოხდეს სხვა კლასის ანტიბიოტიკის დანიშვნა.
თირკმლის აბსცესის რისკფაქტორები მოიცავს საშარდე გზების ფონურ ანომალიებს, პირველადი ინფექციის სხვა წყაროს ბაქტერიემიით, საშარდე გზების გადატანილ ქირურგიულ ოპერაციებს, იმუნოდეფიციტს, თირკმლის ტრავმას და შაქრიან დიაბეტს.
თირკმლის აბსცესის მქონე პაციენტებში ინტერვენციული რადიოლოგის მიერ ჩატარებული აბსცესის კანიდან ასპირაცია სასარგებლოა პათოგენის იდენტიფიცირებისა და მკურნალობის შემუშავებისთვის.
პედიატრი-ინფექციონისტის და პედიატრი-ნეფროლოგის კონსულტაცია საჭიროა იმ შემთხვევებში, როდესაც განიხილება ღია ქირურგიული დრენაჟი.
შემდგომი ქმედებები შეიძლება მოიცავდეს სერიულ ულტრაბგერით კვლევებს და ანთებითი მარკერების (C-რეაქტიული ცილა) მონიტორინგს.
წილოვანი ნეფრონიის მქონე ბავშვების უმეტესობაში გახანგრძლივებული პარენტერალური ანტიმიკრობული თერაპია ჩვეულებრივ განკურნებას იწვევს.
სეფსისი უფრო ხშირია ახალშობილებში, უდღეურ და საშარდე სიმპტომების მქონე ჩვილებში.
საჭიროა განავლის ტესტირება Clostridium difficile-ზე. თუ შედეგი დადებითია, მკურნალობას ემატება ვანკომიცინი, ფიდახომიცინი ან მეტრონიდაზოლი.
გამომწვევი ანტიბიოტიკის მიღება უნდა შეწყდეს, თუ ეს შესაძლებელია.
შეჭმუხვნა მეორადად ვითარდება თირკმლის პარენქიმის ჩართვის (პიელონეფრიტის) შედეგად.
მკურნალობის დაგვიანების შემთხვევაში, ასევე პიელონეფრიტის მრავალი ეპიზოდისა და მწვავე წილოვანი ნეფრონიის შემთხვევაში მისი განვითარების ალბათობა იზრდება[91] ბავშვებს მაღალი ხარისხის ვეზიკულურ რეფლუქსთან ერთად ხშირად აქვთ თირკმლის დისპლაზია, რომელიც არ განსხვავდება თირკმლის ნაწიბურებისგან DMSA სკანირებაზე. თუმცა, პროგრესირება ან ახალი დანაწიბურება განმეორებითი სკანირებისას მიუთითებს შეძენილ დანაწიბურებაზე.
პიელონეფრიტით გამოწვეული შეჭმუხნული თირკმლის უბნების ზრდამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმლის ფუნქციონალური ქსოვილების შემცირება და დროთა განმავლობაში თირკმლის უკმარისობის განვითარება.
ბავშვობაში კლინიკურად დადასტურებული თირკმლის დაავადების ანამნეზი დაკავშირებული იყო თირკმლის ტერმინალურ უკმარისობასთან (რისკის საფრთხის თანაფარდობა 4.19) მაშინაც კი, თუ თირკმლის ფუნქცია მოზარდობაში აშკარად ნორმალური იყო. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ ბავშვობისას თირკმლის დაზიანებას ან სტრუქტურულ პათოლოგიას გრძელვადიანი შედეგები აქვს.[92]
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას