ეტიოლოგია
ინტრააბდომინური აბსცესის ეტიოლოგია იცვლება ინფექციის წყაროსა და პაციეტის იმუნური სისტემის სტატუსის მიხედვით.
IAA, რომელიც ვითარება ლოკალიზებული პერიტონიტის ფონზე, ჩვეულებრივ, გამოწვეულია პერფორირებული შინაგანი ორგანოთი, ან პირდაპირი ინოკულაციით ტრავმის ან ცოტა ხნისწინანდელი ოპერაციის შემდეგ. IAA ჩვეულებრივ არის აპენდიციტის (59%), დივერტიკულიტის (26%) და ქირურგიული პროცედურების (11%) ფონზე.[1] სოლიდურ (საღ) ორგანოებზე აბსცესი შეიძლება იყოს ჰემატოგენური დისემინაციის ფონზე, იქნება ეს კარის ვენის სისტემის გავლით ღვიძლის აბსცესის შემთხვევაში თუ სხვადასხვა ექსტრააბდომინალური ადგილებიდან, როცა ადგილი აქვს ბაქტერიემიას. ინტრაპერიტონალურ სეფსისთან ასოცირებული ინფექციები პოლიმიკრობულია პაციენტების ნახევარში და გამოწვეულია ერთი იზოლატით შემთხვევათა დაახლოებით 25.7%-ში.[8] მართალია, ფიქრობენ, რომ IAA -ის უმეტესი შემთხვევები ინფექციების ფონზეა, IAA-ის მიკრობიოლოგიური დადასტურება არათანმიმდევრულია, და შემთხვევათა დაახლოებით 26%-ში ბაქტერიული ზრდა არ არსებობს.[1]
ინტრააბდომინური აბსცესი ასევე კლასიფიცირებულია, როგორც ინტრაპერიტონური, რეტროპერიტონური ან ვისცერალური. ინტრაპერიტონეალური (დიაფრაგმის ქვეშა, მარჯვენა ან მარცხენა ქვედა კვადრანტის, მარყუჟებს შორის, კოლინჯის, მენჯისმიერი) IAA გამოწვეულია ნაწლავის ფლორით და ხშირად პოლიმიკრობულია.[9] ინტრააბდომინალური აბსცესი შეიძლება განვითარდეს პოსტოპერაციულად, ასევე ღრუ ორგანოს პერფორაციის, აპენდიციტის, დივერტიკულიტის, სიმსივნის, კრონის დაავადების, მენჯის ანთებითი დაავადების ან ნებისმიერი ეტიოლოგიის გენერალიზებული პერიტონიტის შედეგად. რეტროპერიტონეალურ სივრცეში ინტრააბდომინური აბსცესი შეიძლება განვითარდეს პანკრეასის ტრავმის ან პანკრეატიტის შედეგად. ან განვითარდეს პერინეფრულ სივრცეში, თირკმლის პარენქიმული აბსცესის გავრცელების ან პიელონეფრიტის გართულების შედეგად, ან იშვიათად, აბსცესის მიზეზი დისტანციური წყაროდან ჰემატოგენური გავრცელებაა. პერინეფრული და პანკრეასის აბსცესი ,ჩვეულებრივ, გამოწვეულია ნაწლავის ფლორით (ხშირად პოლიმიკრობული) და აერობული გრამუარყოფითი ბაცილებით.[10][11]
ვისცელარული IAA მოიცავს ღვიძლს ან ელენთას. ელენთის აბსცესი შეიძლება განვითარდეს ტრავმის შედეგად, ინფექციის ჰემატოგენური გავრცელების ან მეორადი ინფარქტის შედეგად ( მაგ. ნამგლისებურ - უჯრედოვანი ანემიის ან მალარიის ფონზე) მათი გამომწვევებია: სტაფილოკოკები, სტრეპტოკოკები, ანაერობები, აერობული გრამუარყოფითი ბაცილები (მაგ., სალმონელა) და კანდიდა იმუნოსუპრესირებულ პაციენტებში.[12][Figure caption and citation for the preceding image starts]: ინტრააბდომინალური აბსცესების კლასიფიკაცია (ინტრაპერიტონეალური, რეტროპერიტონეალური ან ვისცელარული) დოქტორ ალი ფ.დოქტორი ალი,მალატის და დოქტორ ლენა მ. ნაპოლიტანოს კოლექციიდან; გამოიყენება ნებართვით [Citation ends].
პათოფიზიოლოგია
IAA ფორმირება იმავე კურსს მისდევს, რომელსაც ნებისმიერი სხვა აბსცესი. ლოკალიზებულ პერიტონიტში იმუნოლოგიური დამცავი მექანიზმი ახდენს ანთებითი რეაქციის იზოლირებას, მაგრამ მკვრივი ნაწილაკები და შეშუპება წარმოშობს გროვას, რომელიც თანდათან პროგრესირებს და ხდება შემოზღუდული და იზოლირებული.[9] არავასკულიზებული სტრუქტურის გამო, ისევე, როგორც მნიშვნელოვანი აციდოზური (მჟავე) გარემოს გამო, ანტიბიოტიკები არაეფექტურია.[13] აბსცესის აქტიური მექანიკური დრენაჟი აუცილებელი მკურნალობაა, როდესაც აბსცესის ზომა იზრდება.
მრავალი IAA პოლიმიკრობულია, და ხშირად ჭარბობს აერობული და ანაერობული კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის ორგანიზმები, როგორებიცაა <372>Escherichia coli</372>და<373>Bacteroides</373>.[14] აბსცესის გარემო ხშირად წარმოადგენს განსაკუთრებულ გამოწვევას ანტიმიკრობული თერაპიისთვის.[14] აბსცესებს გააჩნია დაბალი ჟანგვა-აღმდგენი პოტენციალი და pH-ის დაბალი დონე შეზღუდული ვასკულარიზაციისა და სუსტი პერფუზიის, ანაერობული მდგომარეობებისა და მომაკვდავი ქსოვილების შედეგად. ბაქტერიების მაღალი კონცენტრაცია ესწრაფვის შეამციროს ჟანგბადდამოკიდებული ფაგოციტოზი და კლავს ბაქტერიებს ნეიტროფილებით და ავსებს დახურულ ზონას (შეზღუდულ სივრცეს) ბეტა-ლაქტამაზას ენზიმების მაღალი კონცენტრაციით. ანტიბიოტიკის შეღწევა აბსცესში იზღუდება არა მხოლოდ სუსტი პერფუზიით, არამედ მექანიკური ბარიერებითაც, როგორებიცაა ფიბრინული კოლტები და აბსცესის კედელი.[14][15] აბსცესების დრენირება შესაძლებელია პერკუტანული (კანიდან შეღწევით), ღია ან ლაპარასკოპიული ქირურგიული მეთოდებით. დრენირებისთვის ოპტიმალური მიდგომის შესახებ გადაწყვეტილების მიღება, ხშირად, დამოკიდებულია აბსცესის პერკუტანულად წვდომაზე და პაციენტის სისტემური ავადმყოფობის ხარისხზე.
კლასიფიკაცია
კლინიკური ანატომიური კლასიფიკაცია
ინტრააბდომინური აბსცესის (IAA) კლასიფიკაცია: აბსცესის მდებარეობის მიხედვით - მარყუჟთაშორისი, სუბდიაფრაგმული , კოლინჯის ან მენჯისმიერი. დაზიანებულii ორგანოს მიხედვით - ღვიძლის, ელენთის, პანკრეასის, ჭია ნაწლავის ან დივეტრიკულური აბსცესი.
არასასურველი შედეგისა და მკურნალობის წარუმატებლობის რისკის შეფასება[2]
შეაფასეთ ფენოტიპური და ფიზიოლოგიური ფაქტორები:
სეფსისის ნიშნები
ასაკობრივი ჯგუფები
თანმხლები დაავადებები:
მუცლის ღრუს ინფექციის გავრცელება და ინფექციის წყაროს კონტროლის შესაბამისობა
რეზისტენტული ან ოპორტუნისტული პათოგენის არსებობა.
დაყავით პაციენტები მკურნალობის წარუმატებლობის ან სიკვდილობის დაბალი და მაღალი ხარისხის მიხედვით.
განსაზღვრეთ ინფექცია საზოგადოებაშია შეძენილი, თუ სამედიცინო დაწესებულებაში.
პაციენტები, რომლებიც აკმაყოფილებენ სეფსისისგან გადარჩენის კამპანიის კრიტერიუმებს სეფსისზე ან სეპტიკურ შოკზე, ამასთან, APACHE II-ის შკალით აღენიშნებათ 10 ან მეტი ქულა, მიიჩნევიან მაღალი რისკის ჯგუფად.
ხანგრძლივი ჰოსპიტალიზაცია ოპერაციამდე ინტრააბდომინალური ინფექციის გამო .
დიფუზური პერიტონიტის მქონე პაციენტები.
პაციენტები, რომელთაც ინფექციის წყაროს კონტროლი დაგვიანებით განუხორციელდათ.
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას