მიდგომა
ნუ დაელოდებით დიაგნოსტიკური ტესტის შედეგებს, თუ ეჭვი გაქვთ ჭირში. არასოდეს გადადოთ ან შეაჩეროთ მკურნალობა ტესტის შედეგების მოლოდინში. გადაწყვეტილება ანტიბიოტიკოთერაპიის დაწყების შესახებ უნდა ეფუძნებოდეს კლინიკურ ნიშნებსა და სიმპტომებს და პაციენტის ისტორიას (მაგ., რწყილის ბოლო ნაკბენი, მღრღნელების უბნებზე კონტაქტი, ავადმყოფი ან მკვდარი ცხოველის კონტაქტი).[26] დროული, შესაბამისი ანტიბიოტიკოთერაპია ამცირებს სიკვდილიანობას.
აშშ-ს დაავადებათა კონტროლისა და პრევენციის ცენტრის (CDC) წინა გაიდლაინები იყოფა შეზღუდულ დაშავებულთა და მასობრივი მსხვერპლის პარამეტრებად. თუმცა, 2021 წლის ამჟამინდელი გაიდლაინები გამარტივდა პროფილაქტიკისა და მკურნალობის შემთხვევბში, რადგან შესაძლოა თავდაპირველად არ იყოს ნათელი, რამდენად მასშტაბური იქნება ეს დაავადება. ეს მიდგომა უზრუნველყოფს უფრო მეტ მოქნილობას გაურკვეველ შემთხვევებზე რეაგირებისთვის. ეს განყოფილება ძირითადად ეფუძნება CDC-ის მითითებებს.[2] თუმცა, არსებობს ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის (WHO) დამხმარე მითითებები ანტიბიოტიკების არჩევასთან დაკავშირებით.[1]
ეს თემა მოიცავს ჭირის მართვას არაორსულ მოზრდილებში, ორსულებსა და ბავშვებში. ახალშობილთა და სპეციალური პაციენტების პოპულაციის მენეჯმენტი სცილდება ამ თემის ფარგლებს. წინასწარი და ექსპოზიციის შემდგომი პროფილაქტიკის შესახებ ინფორმაციისთვის იხილეთ პრევენციის სექცია.
ჭირის ინფექციის პროფილაქტიკისა და კონტროლის ღონისძიებები
დაიცავით თქვენი ადგილობრივი ინფექციის პრევენციისა და კონტროლის მითითებები.
ჭირის ადამიანიდან ადამიანზე გადაცემა იშვიათია; თუმცა, პნევმონიური ჭირის მქონე პაციენტებს ესაჭიროებათ იზოლაცია მინიმუმ 48 საათის განმავლობაში და სანამ მათი კლინიკური მდგომარეობა არ გაუმჯობესდება.
სტანდარტული და წვეთოვანი სიფრთხილის ზომები რეკომენდებულია საეჭვო ან დადასტურებული პნევმონიური ჭირის მქონე პაციენტებზე მოვლისას. წვეთოვანი სიფრთხილის ზომები შეიძლება შეწყდეს მას შემდეგ, რაც პაციენტები მიიღებენ ანტიბიოტიკებს მინიმუმ 48 საათის განმავლობაში და აჩვენებენ კლინიკურ გაუმჯობესებას ნახველის გამოყოფის მკვეთრად შემცირებით.[2]
საჰაერო ხომალდის სიფრთხილის ზომები არ არის საჭირო. თუმცა, პროცედურების დროს, რომლებიც, სავარაუდოდ, წარმოქმნიან სპრეებს ან შპრიცებს (მაგ., ბუბო ასპირაცია), უნდა ატაროთ ნიღაბი, თვალის დამცავი და სახის ფარი. ნაწილაკების გამფილტრავი სახის რესპირატორები შეიძლება ჩაითვალოს დამატებით სიფრთხილის ზომად აეროზოლის წარმოქმნის პროცედურების ჩატარებისას.[2]
ანტიბიოტიკოთერაპია ჭირისთვის
ამინოგლიკოზიდები (მაგ. გენტამიცინი, სტრეპტომიცინი) და ფტორქინოლონები (ციპროფლოქსაცინი, ლევოფლოქსაცინი, მოქსიფლოქსაცინი) არის ჭირის მკურნალობის ძირითადი ანტიბიოტიკები ალტერნატიული ანტიბიოტიკები, როგორიცაა ტეტრაციკლინები, ქლორამფენიკოლი და ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი, შეიძლება იყოს შესაფერისი დაავადების კლინიკური ფორმისა და პაციენტის ასაკისა და ორსულობის სტატუსის მიხედვით. ჭირისთვის დამტკიცებული სპეციფიური მედიკამენტები მოიცავს ციპროფლოქსაცინს, ლევოფლოქსაცინს, მოქსიფლოქსაცინს, სტრეპტომიცინს და დოქსიციკლინს (ლიცენზირება დამოკიდებულია ქვეყანაში). სხვა ანტიბიოტიკები შეიძლება გამოყენებულ იქნას ინსტრუქვიის გარეშე, კლინიკური გამოცდილებისა და ცხოველების მონაცემების საფუძველზე.[2]
ამინოგლიკოზიდები, ტეტრაციკლინები და ქლორამფენიკოლი ასოცირდება ჭირის სამკურნალოდ გამოყენებული ყველა ანტიბიოტიკის სიკვდილიანობის ყველაზე დაბალ მაჩვენებელთან. ფლუოროქინოლონის მონოთერაპია მეტ კვლევას მოითხოვს.[37]
ამინოგლიკოზიდებს აქვთ წარმატებული გამოყენების ხანგრძლივი ისტორია ჭირის ყველა გავრცელებული ფორმისთვის, აგრეთვე სარწმუნო მონაცემები ადამიანებსა და ცხოველებში გამოყენებისას. თუმცა, მათი გამოყენება შეიძლება შეზღუდული იყოს მათი გვერდითი ეფექტების გამო, როგორიცაა ოტოტოქსიურობა და ნეფროტოქსიკურობა, შრატში წამლის დონის მონიტორინგის აუცილებლობა და პერორალური პრეპარატების არარსებობა. ტეტრაციკლინებს, სულფონამიდებს და ქლორამფენიკოლს ასევე აქვთ მტკიცებულება მათი გამოყენების მხარდასაჭერად. ფტორქინოლონების გამოყენებამ პერსპექტიული შედეგები აჩვენა ბოლო წლებში. ფტორქინოლონები შეიძლება ასოცირებული იყოს პოტენციურად შეუქცევად გვერდით ეფექტებთან, მათ შორის ტენდონიტთან, მყესის გაგლეჯვასთან, ართრალგიასთან, ნეიროპათიებთან და კუნთოვანი ან ნერვული სისტემის სხვა გამოვლინებებთან. გავრცელდა გაფრთხილებები აორტის განშრევების, მნიშვნელოვანი ჰიპოგლიკემიის და ფსიქიური ჯანმრთელობის მხრივ უარყოფითი გვერდითი მოვლენების გაზრდილი რისკის შესახებ იმ პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ფტორქინოლონებს.[38][39][40]
ანტიბიოტიკის არჩევანი დამოკიდებულია დაავადების კლინიკურ ფორმაზე. პნევმონიული და სეპტიცემიური ჭირის რეკომენდაციები კომბინირებულია, რადგან ისინი ყველაზე სწრაფად პროგრესირებადი ფორმებია და სეპტიცემიური ჭირის მქონე პაციენტებს შეიძლება ჰქონდეთ სუბკლინიკური პნევმონიური ინფექცია. ბუბონური და ფარინგეალური ჭირის რეკომენდაციები კომბინირებულია, რადგან ეს დაავადების უფრო მსუბუქი ფორმაა. ზოგიერთ შემთხვევაში რეკომენდებულია ანტიბიოტიკებით მონოოთერაპია. ორმაგი ანტიბიოტიკოთერაპია ორი განსხვავებული კლასის ანტიბიოტიკებით, ზოგადად რეკომენდებულია მძიმე დაავადების ან ბიოტერორისტული შეტევის შემთხვევაში. მენეჯმენტი ზოგადად იგივეა, მიუხედავად იმისა, არის თუ არა ჭირი ბუნებრივად წარმოქმნილი თუ განზრახ გამოწვევის შედეგი.[2] თუმცა, ორალური ანტიბიოტიკები დიდი ალბათობით შეიძლება გამოყენებული იქნეს მასობრივი დაინფიცირების შემთხვევაში
კლინიკური შეფასება უნდა იქნას გამოყენებული იმის გადასაწყვეტად, მკურნალობის რომელი გზაა აუცილებელი პარენტერალური თუ პერორალური (ან ნაზოგასტრალური ზონდის საჭიროება ) თერაპია. გადაწყვეტილება ეფუძნება დაავადების სიმძიმეს და შეუძლია თუ არა პაციენტს აიტანოს პერორალური მედიკამენტები. პაციენტები, რომლებმაც დაიწყეს პარენტერალური თერაპია, შეიძლება გადავიდნენ შესაბამის ორალურ თერაპიაზე, როდესაც იქნება კლინიკური გაუმჯობესება.[2]
ჭირის ყველა კლინიკური ფორმის მკურნალობის ხანგრძლივობაა 10-დან 14 დღემდე. მკურნალობა შეიძლება გაგრძელდეს პაციენტებისთვის, რომლებსაც აქვთ მუდმივი ცხელება ან სხვა კლინიკური ნიშნები და სიმპტომები.[2]
ზოგიერთი რეკომენდირებული ანტიბიოტიკი შესაძლოა არ იყოს ადგილობრივად ხელმისაწვდომი (მაგ. სტრეპტომიცინი, ქლორამფენიკოლი), ამიტომ უნდა მიმართოთ თქვენს ადგილობრივ ხელმძღვანელობას. ამ ანტიმიკრობული საშუალებების ფართომასშტაბიანი გავრცელება და გამოყენება ბიოტერორიზმზე რეაგირების დროს შეიძლება იყოს აშშ-ს სურსათისა და წამლების ადმინისტრაციის (FDA) მიერ გაცემული გადაუდებელი გამოყენების ნებართვით (ან მისი ექვივალენტი სხვა ქვეყნებში).
პნევმონიური ან სეპტიცემიური ჭირი
ანტიბიოტიკებით მონოთერაპია რეკომენდირებულია იმ პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის დაავადება (ანუ, არ აქვთ ორგანოთა დისფუნქცია), იმ პირობით, რომ კლინიკური ისტორია ვარაუდობს, რომ ჭირი ბუნებრივად წარმოშობილია(ანუ მჭიდრო კონტაქტი მძიმედ დაავადებულ და ხველების მქონე პაციენტთან ცნობილი ბუნებრივად შეძენილი პნევმონიური ჭირით. ან მჭიდრო ან უშუალო კონტაქტი ჭირით დაავადებულ ცხოველთან).[2]
ორმაგი ანტიბიოტიკოთერაპია ორი განსხვავებული კლასის ანტიბიოტიკებით რეკომენდებულია მძიმე პნევმონიური ან სეპტიცემიური დაავადების მქონე პაციენტებში (ანუ, ორგანოთა დისფუნქციის ნიშნები). კლინიკური გაუმჯობესების შემდეგ თერაპია შეიძლება შეიზღუდოს ერთი პრეპარატით. მიუხედავად იმისა, რომ ჭირის მიმართ ანტიბოიტოკების ბუნებრივი რეზისტენტობა იშვიათია,იყო დემონსტრირებული ხელოვნური რეზისტენტობა,რომელიც პოტენციურ საფრთხედ რჩება. რეკომენდირებულია ორმაგი ანტიბიოტიკოთერაპია, თუ არსებობს საფუძველი ეჭვი შეიტანოს ხელოვნურ ანტიმიკრობულ რეზისტენტობაზე, როგორც ბიოტერორიზმის შეტევის ნაწილი.[2]
CDC-ს მიერ მოზრდილებისთვის რეკომენდებული პირველი რიგის მედიკამენტები მოიცავს ციპროფლოქსაცინს, ლევოფლოქსაცინს, მოქსიფლოქსაცინს, გენტამიცინს და სტრეპტომიცინს. ალტერნატიული ვარიანტებია სხვა ფტორქინოლონები ან ამინოგლიკოზიდები, დოქსიციკლინი, ქლორამფენიკოლი და ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი. ფტორქინოლონები კარგი არჩევანია , როდესაც დიაგნოზი გაურკვეველია და საქმე ეხება საზოგადოებაში შეძენილი პნევმონიის მკურნალობას.[2]
CDC-ს მიერ რეკომენდებული პირველი რიგის მედიკამენტები ბავშვებისთვის იგივეა, რაც მოზრდილებისთვის, გარდა იმისა, რომ მოქსიფლოქსაცინი არ არის რეკომენდებული, როგორც პირველი რიგის არჩევის მედიკამენტი , რადგან ის არ არის მითითებული ამ ჩვენებისთვის და აქვს QT ინტერვალის გახანგრძლივების უფრო მაღალი სიხშირე სხვა ფტორქინოლონებთან შედარებით. ალტერნატიული ვარიანტებია სხვა ფტორქინოლონები ან ამინოგლიკოზიდები, დოქსიციკლინი, ქლორამფენიკოლი და ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი. ჩვილებში და მცირეწლოვან ბავშვებში ფტორქინოლონების და დოქსიციკლინის გამოყენების შესახებ მონაცემები შეზღუდულია.[2]
ჯანმო მხარს უჭერს ციპროფლოქსაცინის, ლევოფლოქსაცინის, მოქსიფლოქსაცინის, გენტამიცინის და სტრეპტომიცინის გამოყენებას, როგორც პირველი რიგის არჩევის პრეპარატებს პნევმონიური ან სეპტიცემიური ჭირის სამკურნალოდ.[1]
პირველადი პნევმონიური ჭირის გამოქვეყნებულ შემთხვევებს შორის, პაციენტებს, რომლებიც იღებდნენ ამინოგლიკოზიდებს, ფტორქინოლონებს ან ტეტრაციკლინებს (სხვა ანტიბიოტიკთან ერთად) ჰქონდათ გადარჩენის ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი (83%, 82% და 82%, შესაბამისად). გადარჩენის მაჩვენებლები მსგავსი იყო მონოთერაპიისთვის იმავე პრეპარატებით (81%, 80% და 83%, შესაბამისად). გადარჩენის მაჩვენებელი უფრო დაბალი იყო ქლორამფენიკოლისა და სულფანილამიდებისთვის.[41]
პირველადი პნევმონიური და სეპტიცემიური ჭირის გამოქვეყნებულ შემთხვევებს შორის, პაციენტებს, რომლებიც იღებდნენ სულფანილამიდებს, ტეტრაციკლინებს და ფტორქინოლონებს (დამოუკიდებლად ან სხვა ანტიბიოტიკთან ერთად) ჰქონდათ გადარჩენის ყველაზე მაღალი მაჩვენებელი (100%, 93% და 91%, შესაბამისად). გადარჩენის მაჩვენებელი უფრო დაბალი იყო ამინოგლიკოზიდებისა და ქლორამფენიკოლისთვის.[42]
პაციენტებში სეპსისით ქსოვილოვანი პერფუზია და ოქსიგენაცია უნდა შენარჩუნდეს ჟანგბადით, ინფუზიური თერპიით და საჭიროების შემთხვევაში ვაზოპრესორებით. შავი ჭირის ფილტვის ფორმის მქონე პაციენტებში შეიძლება საჭირო გახდეს ფილტვების ხელოვნური ვენტილაცია.
ბუბონური და ფარინგეალური ჭირი
მკურნალობა პნევმონიისა და სეპტიცემიური ჭირის მსგავსია, გარდა იმისა, რომ დოქსიციკლინი შეიძლება გამოყენებულ იქნას პირველი რიგის არჩევის მედიკამენტად. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთმა კვლევამ აჩვენა დოქსიციკლინის ნაკლები ეფექტურობა პნევმონიური ჭირის სამკურნალოდ, ის რჩება ეფექტური და უსაფრთხო პირველადი ბუბონური ჭირისთვის, რომელიც არ პროგრესირებს.[42]
ანტიბიოტიკოთერაპია რეკომენდირებულია ბუნებრივი ბუბონური ან ფარინგეალური ჭირის მქონე პაციენტებში, რომლებიც სტაბილურია (ანუ დაავადების პროგრესირების არარსებობა და სისტემური სიმპტომების არარსებობა).[2]
ორმაგი ანტიბიოტიკოთერაპია შეიძლება ჩაითვალოს პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ დიდი ბუბოები, ან თუ არსებობს საფუძვლიანი ეჭვი ხელოვნურ ანტიმიკრობულ რეზისტენტობაზე, როგორც ბიოტერორიზმის შეტევის ნაწილი.[2]
CDC-ს მიერ მოზრდილებისთვის რეკომენდებული პირველი რიგის ვარიანტები მოიცავს ციპროფლოქსაცინს, ლევოფლოქსაცინს, მოქსიფლოქსაცინს, დოქსიციკლინს, გენტამიცინს და სტრეპტომიცინს. ალტერნატიული ვარიანტები მოიცავს სხვა ფტორქინოლონებს, ამინოგლიკოზიდებს ან ტეტრაციკლინებს, ქლორამფენიკოლს და ტრიმეტოპრიმს/სულფამეთოქსაზოლს.[2]
CDC-ის მიერ რეკომენდებული პირველი რიგის ვარიანტები ბავშვებისთვის იგივეა, რაც მოზრდილებისთვის, გარდა იმისა, რომ მოქსიფლოქსაცინი არ არის რეკომენდებული, როგორც პირველი რიგის არჩევის პრეპარატი. ალტერნატიული ვარიანტები მოიცავს სხვა ფტორქინოლონებს, ამინოგლიკოზიდებს ან ტეტრაციკლინებს, ქლორამფენიკოლს და ტრიმეტოპრიმს/სულფამეთოქსაზოლს. ტეტრაციკლინები დაკავშირებულია კბილების მუდმივ გაუფერულებასთან და მინანქრის ჰიპოპლაზიასთან <8 წლამდე ასაკის ბავშვებში. თუმცა, ბოლოდროინდელი მტკიცებულება მიუთითებს დოქსიციკლინის რისკზე, როდესაც გამოიყენება მოკლე კურსებზე (<21 დღე). სხვა ტეტრაციკლინები უნდა იქნას გამოყენებული ბავშვებში მხოლოდ მაშინ, როდესაც მკურნალობის სხვა ვარიანტები ამოწურულია.[2]
ჯანმო მხარს უჭერს ციპროფლოქსაცინის, ლევოფლოქსაცინის, მოქსიფლოქსაცინის, დოქსიციკლინის, გენტამიცინის და სტრეპტომიცინის გამოყენებას, როგორც პირველი რიგის არჩევის პრეპარატებს ბუბონური ჭირის სამკურნალოდ.[1]
პაციენტებს, რომლებსაც აღენიშნებათ პირველადი ბუბონური ან ფარინგეალური ჭირი, რომელიც გადაიზარდა მეორად პნევმონიურ ან სეპტიცემიურ ჭირში, უნდა უმკურნალონ პნევმონიული და სეპტიცემიური ჭირის რეკომენდაციების შესაბამისად (ზემოთ).[2]
შესაძლოა საჭირო გახდეს ქირურგიული ჩარევა და დრენაჟი, თუ ბუბონი ჩირქოვანი ხდება.[2]
მენინგეალური ჭირი
ჭირის მენინგიტი იშვიათია ბუნებრივ ინფექციის შემთხვევაში; თუმცა, ეს შეიძლება იყოს უფრო გავრცელებული განზრახ გავრცელების შემთხვევაში.
ორმაგი ანტიბიოტიკოთერაპია ქლორამფენიკოლით პლუს ლევოფლოქსაცინი ან მოქსიფლოქსაცინი რეკომენდებულია CDC-ს მიერ ჭირის მქონე პაციენტების საწყისი მკურნალობისთვის, რომლებსაც აღენიშნებათ მენინგიტის ნიშნები, როდესაც ეს შესაძლებელია.[2] შერჩეულმა ანტიბიოტიკებმა უნდა გადალახონ ჰემატოენცეფალური ბარიერი. ქლორამფენიკოლს აქვს ჭირის მენინგიტის წარმატებული გამოყენების დიდი ისტორია. თუმცა, არ არსებობს მონაცემები ლევოფლოქსაცინისა და მოქსიფლოქსაცინის გამოყენების შესახებ ჭირის მენინგიტის დროს. თუ ქლორამფენიკოლი არ არის ხელმისაწვდომი, შეიძლება გამოყენებულ იქნას არაფტორქინოლონის პირველი რიგის ანტიბიოტიკი (ან ალტერნატივა) სეპტიცემიური ჭირისთვის (იხ. ზემოთ).[2]
ჯანმო მხარს უჭერს ქლორამფენიკოლის და ფტორქინოლონის ინტრავენურ გამოყენებას, როგორიცაა მოქსიფლოქსაცინი მენინგეალური ჭირის სამკურნალოდ.[1]
პაციენტებს, რომლებსაც უვითარდებათ მეორადი მენინგიტი, ხოლო უკვე იტარებენ ჭირის საწინააღმდეგო ანტიბიოტიკოთერაპიას, არსებულ რეჟიმს უნდა დაემატოს ქლორამფენიკოლი . შეიძლება დაემატოს ლევოფლოქსაცინი ან მოქსიფლოქსაცინი იმ შემთხვევაში , თუ ქლორამფენიკოლი არ არის ხელმისაწვდომი ან არსებობს შეშფოთება მისი გვერდითი ეფექტების გამო, იმის გათვალისწინებით, რომ პაციენტი უკვე არ იღებს ამ პრეპარატს. მთელი კომბინირებული რეჟიმი უნდა გაგრძელდეს დამატებით 10 დღის განმავლობაში.[2]
ჭირის მკურნალობა ორსულებში და მეძუძურ ქალებში
ორსულობის დროს ჭირის შესახებ მონაცემები შეზღუდულია. ორსულობის დროს არანამკურნალევი ინფექცია დაკავშირებულია დედების სიკვდილიანობისა და ორსულობის შეწყვეტის, ასევე ნაადრევი მშობიარობისა და სისხლდენის მაღალ რისკთან. მიუხედავად იმისა, რომ ანტიბიოტიკოთერაპიამ შეიძლება გააუმჯობესოს დედის გადარჩენა, ჯერ კიდევ არსებობს ორსულობის შეწყვეტის მაღალი რისკი. არსებობს მცირე ვარაუდი, რომ პერინატალური გადაცემა შესაძლებელია, განსაკუთრებით ანტიბიოტიკოთერაპიის არარსებობის შემთხვევაში.[43]
ანტიბიოტიკოთერაპია რეკომენდებულია ორსულ ქალებში, ჩვენების მიხედვით, მაშინაც კი, თუ მისი გამოყენება შეიცავს ნაყოფზე გვერდითი მოვლენების გარკვეულ რისკს. მიუხედავად იმისა, რომ ორსულობის დროს გამოყენებასთან დაკავშირებული უსაფრთხოების არსებული მონაცემები უნდა იქნას გათვალისწინებული შესაბამისი ანტიბიოტიკის შერჩევისას, ნაყოფის უსაფრთხოებამ არ უნდა შეუშალოს ხელი ორსულთა სწრაფი მკურნალობის ხელმისაწვდომობას ჭირის ეპიდემიის დროს. ეფექტურობა უნდა იყოს მთავარი ფაქტორი, რომელიც ხელს უწყობს ანტიბიოტიკების არჩევას ორსულ ქალებში.[2]
ორმაგი ანტიბიოტიკოთერაპია რეკომენდირებულია ორსულ ქალებში ბუნებრივად წარმოქმნილი თუ განზრახ გამოწვეული ინფექციით . პარენტერალურად შეყვანა სასურველია, როდესაც ეს შესაძლებელია, რადგან ორსულებმა შეიძლება ცუდად გადაიტანონ პერორალური მედიკამენტები, რადგან ისედაც შემცირებულია კუჭ-ნაწლავიდან აბსორბცია ორსულობის დროს.[2]
CDC-ის მიერ რეკომენდებული პირველი რიგის მედიკამენტები ორსულ ქალებში პნევმონიური, სეპტიცემიური, ბუბონური ან ფარინგეალური ჭირით, მოიცავს ციპროფლოქსაცინს, ლევოფლოქსაცინს ან გენტამიცინს. ალტერნატივებში შედის სხვა ფტორქინოლონები ან ამინოგლიკოზიდები, დოქსიციკლინი, ქლორამფენიკოლი ან ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი. ჭირისმიერი მენინგიტის მქონე ქალების მკურნალობა ისეთივეა როგორც არაორსული მოზრდილების (იხ. ზემოთ).[2]
ორსულობის დროს გენტამიცინი, ამიკაცინი, ტობრამიცინი და სულფადიაზინი არ იყო დაკავშირებული დედის, ნაყოფის ან ახალშობილთა არასასურველ შედეგებთან. თუმცა, ანტენატალური პერიოდის ექსპოზიციების შეზღუდულმა რაოდენობამ შეიძლება გავლენა მოახდინოს იშვიათი შემთხვევების გამოვლენის უნარზე. სტრეპტომიცინისა და ტრიმეტოპრიმის/სულფამეთოქსაზოლის ანტენატალური ზემოქმედება შესაძლოა ასოცირებული იყოს თანდაყოლილ დეფექტებთან ზოგიერთ კვლევაში. სტრეპტომიცინი დაკავშირებულია დედისა და ახალშობილთა ოტოტოქსიურობასთან და/ან ვესტიბულურ დეფიციტთან, განსაკუთრებით მკურნალობის ხანგრძლივობიდან გამომდინარე. ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი ზრდის ნერვული ღეროს დეფექტების რისკს პირველ ტრიმესტრში და ჰიპერბილირუბინემიას მესამე ტრიმესტრში; თუმცა, ჭირის მკურნალობის რისკისა და სარგებელის განსაზღვრა ხელს უწყობს მის გამოყენებას ნებისმიერ ტრიმესტრში შესაბამისი მონიტორინგით. ქლორამფენიკოლთან და დოქსიციკლინთან დაკავშირებული რისკები ნაკლებად ცნობილია. ეს მედიკამენტები შეიძლება ასოცირებული იყოს ორსულობისა და ახალშობილთა არასასურველ შედეგებთან (მაგ., ჩამოუსვლევი სათესლე ჯირკვალი, გულ-სისხლძარღვთა დაავადების დეფექტები, სპონტანური აბორტი); თუმცა, მონაცემები შემოიფარგლება მხოლოდ ცალკეული კვლევებით.[44] ორსულობის დროს ფტორქინოლონების უსაფრთხოების მიმოხილვამ ვერ აღმოაჩინა კავშირი დედაზე ზემოქმედების, ორსულობის შეწყვეტას ან დაბადების დეფექტებს შორის; თუმცა, ისინი ძირითადად არ არის რეკომენდებული პირველ ტრიმესტრში.[45]
განიხილეთ ჰოსპიტალიზაცია, განსაკუთრებით მათთვის, ვისაც აქვს ჭირისმიერი პნევმონია ან მათთვის, ვინც მეორე ან მესამე ტრიმესტრშია, რათა შეუმსუბუქდეს ანტიბიოტიკების პარენტერალურად შეყვანა, ნაადრევი მშობიარობისა და დედის სისხლდენის მონიტორინგი. დაიცავით სტანდარტული გაიდლაინები დედის სეფსისისა და კორტიკოსტეროიდების შეყვანისთვის ნაყოფის ფილტვების სიმწიფის მისაღწევად.[2]
დედის რძით გადაცემა არ არის დადასტურებული, თუმცა მონაცემები შეზღუდულია. ჭირის სამკურნალოდ რეკომენდებული ანტიბიოტიკების უმრავლესობა წარმოქმნის დაბალ კონცენტრაციას დედის რძეში და აქვს დასაშვები უსაფრთხოების პროფილი, გარდა ქლორამფენიკოლისა.[2]
იერსინიოზი
იერსინიოზი, ჩვეულებრივ, თვითგანკურნებადი დაავადებაა, მაგრამ შეიძლება განვითარდეს ინვაზიური დაავადებაც. დეჰიდრატირებული პაციენტებისთვის რეკომენდებულია ორალური რეჰიდრატაციის სითხეები ან ინტრავენური ინფუზია
როგორც ჩანს, ანტიბიოტიკოთერაპია არ ამცირებს დაავადების სიმძიმეს და ზოგადად არ არის რეკომენდებული.[46] თუმცა, ინვაზიური დაავადების შემთხვევაში, ანტიბიოტიკებით მკურნალობა ჩვეულებრივ ეფექტურია.[47] ამერიკის ინფექციური დაავადებათა საზოგადოება ურჩევს ტრიმეტოპრიმ/სულფამეთოქსაზოლს ან ციპროფლოქსაცინს Yersinia enterocolitica ინფექციისთვის.[48] სხვა ვარიანტები შეიძლება შეიცავდეს მესამე თაობის ცეფალოსპორინებს, ამინოგლიკოზიდებს და ტეტრაციკლინებს.[49]
ანტიბიოტიკები არ ცვლის პოსტინფექციური შედეგების ალბათობას, როგორიცაა რეაქტიული ართრიტი.[49]
ამ მასალის გამოყენება ექვემდებარება ჩვენს განცხადებას